Het is zover: de laatste CITO in de serie van 10! Een prachtige afsluiter na een hele winter werken voor vlinders: met 130 aan de slag op het Kootwijkerzand.
Oplettende lezer vraagt zich misschien af waar nummer 9 is gebleven… op 23 februari werd er voor de tweede keer (zie ook CITO #5 voor een verslag van de eerste) een activiteit op de Strabrechtste Heide gehouden. Vanwege vakantie was ik daar zelf niet bij, maar kon de organiatie met gerust hart overdragen aan collega’s Kars en Annette. De tiende CITO voelt wel een beetje als jubileum. Waar ik als complete leek begon aan dit project, ben ik in de afgelopen maanden flink wat wijzer geworden. Inmiddels weet ik alles van multi’s, nano’s en earth caches, en heb ik zelfs op Texel al een cache gevonden. Zelfs de nieuwjaarsbijeenkomst van De Vlinderstichting stond in he teken van geocaching en waren alle collega’s driftig op zoek naar coördinaten.
Terug naar het Kootwijkerzand. In de voorbereidingen blijken ze bij de boswachterij niet terug te schrikken van een mannetje meer of minder: 130 moet prima te doen zijn. Dankzij de vrijwilligers van Staatsbosbeheer is er begeleiding genoeg. Nu de deelnemers nog… In januari zet ik de aanmeldingen open en de inschrijvingen stromen binnen. Volgens mij heeft het vlinder-team een plekje veroverd in de gevestigde orde.
Het concept is inmiddels routine: ontvangst met koffie, uitleg, werkzaamheden, broodjes en soep. Best een uitdaging met zo’n grote groep, maar gelukkig zijn er heel wat collega’s om te assisteren. De groep wordt opgedeeld in kleine groepjes, en gewapend met zagen, scharen en schoppen gaat iedereen op weg. De weergoden zijn ons werderom gunstig gezind: ondanks beroerde voorspellingen blijft het droog en zien we soms zelfs een voorzichtig zonnetje.
De werkzaamheden zijn vandaag voor de kleine heivlinder: een ernstig bedreigde vlinder die hier zijn allerlaatste leefgebied heeft. Vantevoren zijn de plekken waar gewerkt moet worden met zorg uitgezet. We willen zeker weten dat we de juiste dingen doen, zodat deze vlinder er weer bovenop geholpen wordt. Dat vindt ook de pers interessant: een journalist van Vroege Vogels en een jourmalist van Omroep Gelderland vergezellen ons. Al snel zijn er overal door het gebied groepjes te zien die druk bezig zijn met knippen, zagen en graven.
Rond de lunch druppelen de groepjes weer langzaam binnen. Er is hard gewerkt en ik hoor hier en daar al de term ‘spierpijn’. Ondertussen hebben de vrijwilligers van SBB ook niet stil gezeten: er zijn meer dan 300 boterhammen gesmeerd en er staat een enorme pan soep op het vuur. Aanvallen maar!
Met volle buik keert iedereen weer langzaam huiswaarts. Dit was hem: de laatste CITO! Nou ja, de laatste…. Door alle enthousiaste geocachers en beheerders heeft De Vlinderstichting heel veel postieve energie ervaren. En die laten we natuurlijk niet los! We zoeken nu naar mogelijkheden om dit prachtige intiatief ook volgend jaar door te zetten. Via onze sociale media (www.facebook.com/vlinderstichting of @vlinderNL) houden we jullie op de hoogte. En in augustus kunnen we stiekem toch nog aan de slag, omdat de extra CITO op de Cartierheide door de sneeuw werd afgelast. Die hebben we dus nog in te halen.
Geocachers, beheerders en collega’s: bedankt! Wat was het een mooie kennismaking voor mij met de wereld van de geocachers. En wat waren alle activiteiten verschillend: soppend in het veen, struinend over het stuifzand of met de auto door de heide. Met 130 mensen, of met kleine groepjes van tien. In de sneeuw, in de zon en nooit in de regen (!). En natuurlijk samen met de beheerder naar de prachtigste gebieden waar je normaal gesproken niet zomaar komt. Ik ben een ervaring rijker. En de vlinders hebben er weer wat mooi leefgebied bij gekregen!
Hopelijk krijgen de vlinder-CITO’s snel een vervolg. Tot die tijd blijf ik in ieder geval geocachen, misschien zelfs wel een CITO bezoeken die ik zelf niet heb georganiseerd… :).
Bedankt allemaal en tot volgend jaar!
Ineke aka vlindermeisje
Ineke 