Het is volop winter in Nederland. In Bennekom ligt een dik pak sneeuw, overal staan files en de treinen rijden niet meer. Vrijdagavond komen er dan ook een aantal verontruste telefoontjes binnen: hoe moet dat met de CITO? Gaat het nog wel door? Gelukkig ziet de beheerder van het Zwanenwater in Callantsoog geen enkel probleem, in de sneeuw kan gewoon gewerkt worden.
En dus vertrekken we (vandaag gaat mijn vader mee, die wel nieuwsgierig is geworden na het zoveelste CITO-verhaal) zaterdagochtend vroeg richting de kop van Noord-Holland. Het belooft een prachtige (winterse) dag te worden, wat betekent dat ook de laatste CITO van dit jaar helemaal droog zal blijven. De wegen zijn schoon en onderweg hebben we geen last van de sneeuw; er is zelfs nog tijd voor een kopje koffie en een croissantje bij de bakker in Callantsoog voordat we naar het verzamelpunt rijden.
Om 10 uur verzamelen alle 32 deelnemers zich in de werkschuur van het Zwanenwater. De zon staat hoog aan de hemel, de lucht is strakblauw en het gebied ziet er adembenemend uit in de sneeuw. Eerst even een kopje koffie om warm te worden en wat uitleg over het gebied en het werk wat we gaan doen. Vandaag is dat gericht op de heivlinder. Er groeien eiken en berken in het gebied, die moeten worden weggehaald. Beheerder Lucien Knol van Natuurmonumenten vertelt dat ze inmiddels weten wat er gebeurt als je niets doet in het gebied: dan ontstaat er of een kale vlakte, of kraaiheide, of bos. Alle varianten herbergen veel minder planten en dieren dan de plekken waar wel wat gedaan wordt aan beheer. het is dus belangrijk voor de natuur om het gebied goed te beheren. Om die reden zijn hier, samen met de beheerders van Natuurmonumenten, regelmatig vrijwilligers aan het werk. Maar het gebied is groot, dus onze hulp is zeer welkom. Na een uitleg over het gebruik van het gereedschap gaan we aan de slag. Een prachtige wandeling leidt ons naar de werkplek, en er worden onderweg veel foto’s gemaakt.
Het weghalen van de bomen zorgt voor meer ruimte voor andere planten. En dat zijn de planten die de heivlinder nodig heeft om te kunnen overleven. Op dit moment kunnen we de heivlinder helaas niet zien: hij is als rups aan het overwinteren. Diep verstopt in een graspol trotseert hij de kou, zodat hij volgend jaar als vlinder tevoorschijn kan komen.
Alle bomen en struiken die we weghalen, mogen op grote bergen verzameld worden. De jongste deelnemer ziet daar direct een taak weggelegd als ‘aanstamper’: al springend op de hoop zorgt ze dat de stapel mooi compact blijft. Al snel begint het te lijken op een enorm ooievaarsnest midden op de hei. Het ziet er vreemd uit, maar zo’n takkenhoop komt weer goed van pas voor allerlei vogels en kleine zoogdieren, die er beschutting vinden.
Tijdens de werkzaamheden wordt uiteraard ook lekker bijgepraat. Deze meeste mensen komen uit omgeving Noord-Holland, maar er zijn ook mensen uit Drenthe en Friesland die de reis naar Callantsoog hebben gemaakt. Over en weer worden cache-ervaringen uitgewisseld. En nu kan ik ook meepraten, want vorige week heb ik natuurlijk zelf voor het eerst helemaal zelf een cache gevonden (lees meer in mijn vorige blog). Op de kaart heb ik al gezien dat er ook een aantal nano’s bij mijn huis in de buurt liggen: caches die heel erg klein zijn. Ik vraag wat dat precies inhoudt. Niet echt voor beginners blijkt: in Den Helder ligt een nano die vastzit aan de onderzeeboot die van het Marinemuseum. Alle locals beamen dat die beslist niet gemakkelijk te vinden is en dat je dan eigenlijk wel wat ervaring moet hebben met zoeken (of beginnersgeluk natuurlijk!). Misschien moet ik daar nog maar even mee wachten dan.
Onderwijl verdwijnen er steeds meer bomen en worden de stapels steeds hoger. Dat wordt een waar paradijs voor de heivlinder volgend jaar! Tegen 12 uur verlaat ik de groep om aan de slag te gaan met de lunch. Die is welverdiend na een ochtend werken in de sneeuw!
Tijdens het eten worden er volop coins uitgewisseld. Ook gaat het logboek rond, dat sinds CITO #5 in het leven geroepen is. Als de soep eindelijk warm is en iedereen zijn buik vol heeft, gaat iedereen wel langzaam richting huis. Om 2 uur stappen wij ook in de auto voor de thuisreis. De zon schijnt nog steeds en daarom besluiten we om een klein toeristisch uitstapje te maken naar de Hondsbossche Zeedijk. Vroeger wel geleerd met aardrijkskunde, maar nog nooit in het echt gezien.. En nu er ook nog sneeuw ligt is dat helemaal bijzonder natuurlijk. Terwijl we kijken hoe de golven tegen de dijk rollen, spiek ik even in mijn telefoon of er ook caches in de buurt liggen. Wat blijkt: een traditional op 150 meter afstand! Die kan ik niet laten liggen natuurlijk. De gps leidt ons naar de locatie waar we flink zoeken, maar helaas.. na alle randjes hoekjes en gaatjes te hebben gecheckt houden we het voor gezien. Didn’t find it :(. In de logs zie ik dat ik gelukkig niet de enige ben, maar toch.. In de aanloop naar de volgende CITO (januari 2013) toch maar wat meer ervaring gaan opdoen!
Alle foto’s van het event kan je hier vinden.
De volgende CITO is op 26 januari op de Cartierheide. Meer weten? Kijk op http://www.vlinderstichting.nl of op http://www.geocaching.com. Alle activiteiten worden gepubliceerd onder de naam vlinder-team.
Ineke 